De psychiatrische roman PAAZ, geschreven door Myrthe van der Meer, las ik alweer ruim een jaar geleden. Het boek ligt echter nog vers in mijn geheugen, omdat ik het zo ontzettend indrukwekkend vond. In PAAZ beschrijft Myrthe van der Meer haar ervaringen op de psychiatrische afdeling van het algemeen ziekenhuis. Ze is vijf maanden opgenomen geweest op de paaz, omdat ze zwaar depressief was. De nieuwe roman van Myrthe van der Meer, UP, gaat verder waar PAAZ ophield:
Als Emma enthousiast naar het laatste gesprek met haar psychiater gaat, gebeurt er iets wat ze niet helemaal had
voorzien; haar psychiater is verdwenen, de vervanger weet niets van een eindgesprek en voor het einde van de dag is ze opgenomen op de paaz; de psychiatrische afdeling van het algemeen ziekenhuis. Alweer.
Aangezien deze nieuwe paazvakantie wel een vergissing moet zijn, gaat Emma in het doolhof van pillen, psychiaters en medepatiënten op zoek naar een verklaring. Want als je niet ziek bent, hoef je toch ook niet beter te worden? Als de verklaring in de vorm van een nieuwe diagnose lijkt te komen, begint ze zich echter af te vragen of ze die wel wil weten; want wat als je je eigen waarnemingen en gedachten niet meer kunt vertrouwen, en je grootste vijand niet in de buitenwereld zit, maar in je eigen hoofd?