Filmrecensie: Paper Towns

Vorige week was het eindelijk zover: ik ging naar de verfilming van Paper Towns van John Green. The fault in our stars vond ik echt heel erg goed verfilmd, dus ik was erg benieuwd wat de producenten van Paper Towns hebben gemaakt.

“Margo Roth Spiegelman was altijd al gek op mysteries. En bij alles wat daarna kwam, kon ik me nooit aan de gedachte onttrekken dat ze misschien wel zo van mysteries hield dat ze er zelf een werd.” Wanneer Q (Quentin) en Margo negen jaar oud zijn, vinden ze in het park een dode man. Q is deze gebeurtenis al snel vergeten, maar Margo kan het maar moeilijk achter zich laten. Hun levens gaan na deze dag verschillende kanten op. Negen jaar later klimt Margo via het raam Q’s kamer binnen, iets dat ze vroeger ook altijd deed. Ze neemt hem mee op een nachtelijk avontuur om nooit te vergeten. De volgende dag is ze verdwenen. Margo blijkt aanwijzingen te hebben achtergelaten die alleen Q kan ontrafelen. Geïntrigeerd gaat hij op zoek naar de jonge vrouw op wie hij in stilte verliefd is, geholpen door zijn vrienden Ben en Radar, en Lacey, een vriendin van Margo. Maar wil Margo wel gevonden worden? 

Het verhaal kent twee ingrediënten die ervoor zorgen dat ik dit verhaal zo boeiend vind: het roadtrip-thema en een mysterie dat moet worden opgelost. Voeg daar een dosis humor en een vleugje romantiek aan toe en je hebt een hit. De boeken van John Green zijn zo origineel en tot in de puntjes uitgewerkt, zo ook Paper Towns.

Q heeft met Margo de spannendste nacht uit zijn leven beleefd en hij gaat er vanuit dat de vriendschap tussen hem en Margo is hersteld. Stiekem hoopt hij natuurlijk om meer en hij kan niet wachten om haar de volgende dag op school tegen te komen. Helaas verschijnt Margo de volgende dag niet op school en de dagen erna ook niet. Haar ouders zijn totaal niet bezorgd, want Margo is al vaker weggelopen. Q vermoedt echter dat er meer aan de hand is. Dan komt hij erachter dat Margo hints over haar verdwijning heeft achtergelaten. Deze hints zijn vergezocht, maar briljant. Alleen Q blijkt slim genoeg om Margo op te kunnen sporen. Uiteindelijk gaan Q en zijn vrienden op roadtrip van Florida naar Agloe, een fictieve stad in de staat New York, om Margo te zoeken.

Fictieve steden spelen een grote rol in het verhaal. Er wordt meerdere keren gerefereerd naar Paper Towns, wat copyrightvalstriks van cartografen zijn die zo willen voorkomen dat de concurrentie plagiaat pleegt met hun kaarten. De kaartenmaker zet bijvoorbeeld een denkbeeldig dorpje op de kaart. Als hij merkt dat de concurrent dat op zijn kaart overneemt, kan hij hem aanklagen wegens plagiaat. Margo omschrijft Florida ook als een Paper Town, met oppervlakkige mensen.

Tot het einde van de film blijft het spannend wat er met Margo is gebeurd. Is Margo voor de zoveelste keer weggelopen, is het allemaal bedoeld als grap of heeft ze er misschien voor gekozen om een einde aan haar leven te maken?

Het verhaal in de film komt vrij goed overeen het boek, al ligt het tempo natuurlijk wel een stuk hoger. In het boek werd bijvoorbeeld de nacht waarin Margo en Q wraak nemen op haar vrienden een stuk breder uitgemeten. In de film komt het fragment waarin Margo en Q inbreken in Sea World helemaal niet aan bod, terwijl me dat juist zo’n leuke scène leek. Ook de roadtrip zelf vloog eigenlijk voorbij, maar gelukkig kwam het fragment waarin Q en zijn vrienden in een razend tempo moeten tanken om geen tijd te verliezen wel in de film voor. In het tankstation worden we nog geconfronteerd met een oude bekende, iets dat kan worden gezien als een leuke knipoog van John Green. Het grootste verschil tussen het boek is de film is natuurlijk het einde. Dat is compleet anders. Het einde van het boek was wat mij betreft al iets teleurstellend, maar het einde van de film was al helemaal een klap in mijn gezicht. Ondanks dat het einde niet is waar ik op had gehoopt, is Paper Towns toch een goed coming-of-age verhaal, met een mooie boodschap. Q heeft Margo zijn hele leven als een wonder gezien, als in: het was een wonder -of geluk- dat Margo uiteindelijk naast hem kwam wonen. Uiteindelijk komt hij erachter dat Margo ook slechts een persoon is, met haar eigen worstelingen en gebreken. 

De dialogen tussen Q en zijn vrienden zijn ijzersterk. Op een avond, wanneer er drank in het spel is geweest, wordt de titelsong van Pokemon door hen gezongen en op dat moment stroomden de tranen over mijn wangen van het lachen. De film kent sowieso veel komische scènes, waardoor je met een lach op je gezicht de bioscoopzaal uitloopt. Ook deze boekverfilming van John Green is erg geslaagd en ondanks dat ik het niet helemaal eens ben met het einde, is de film wat mij betreft echt een aanrader.

Heb jij Paper Towns al gezien?

Liefs,

Nynke-Boudien

Volg mij op BlogLovin